Tweede week lesgeven

Yes lesweek 2 is voorbij en was weer een bijzonder weekje hoor.

Afgelopen maandag was een heftig dagje. Ik was al een beetje chagrijnig, want het verkeer zat niet mee, dus ik was laat op pad. Ik werd ook al gebeld of ik wel oke was en ik toch kwam. Toen ik eindelijk aankwam in het dorpje in de sloppenwijk stapte ik uit de bus en zag ik een man op straat letterlijk doodstil liggen. Een andere man liep naar de liggende man toe en pakte zijn enkel en sleurde hem over de straat. Ik vraag me nog steeds af of die man dood was of gewoon mega dronken. Dronken mensen zie ik wel vaker, ook om 9 uur 's ochtends. Dit is alleen niet echt het gebied om mensen te vragen of je kan helpen of te vragen wat er aan de hand is. Ik ben dus snel doorgelopen. Toen ik 's avonds terug naar huis liep had ik opnieuw de schrik te pakken. Ik moet van de bus een kwartiertje naar huis lopen door de beschermde wijk. Ik was op het gemakje een appel aan het eten, toen heel de weg vol stroomde met apen. Eerst zag ik er 3, maar het werden er steeds meer. Ik wist niet zo goed hoe veilig het was om door een apenfamilie te lopen, dus heb ik eerst Elsa geappt. Die zei direct dat ik me nergens zorgen om moest maken, dus gewoon verder kon lopen. Toch heb ik een klein sprintje genomen en was ik blij dat ik thuis was.

Dinsdag was ik Engelse les aan het geven aan klas 4 en 5; het verschil tussen "some" en "any". Opeens begon er eentje keihard te huilen. Die kinderen kunnen redelijk Engels, maar op zulke momenten komt er alleen maar Swahili gebrabbel uit. Ik wist dus niet zo goed wat te doen. Een lerares van een andere klas had het gehuil gehoord, dus kwam even polshoogte nemen. Na het verhaal te hebben aangehoord, sloeg ze 2 jongens meerdere keren met haar stok. Die begonnen ook te huilen, toen waren er 3 aan het huilen, dus op dat moment wist ik al helemaal niet meer wat ik moest doen. Gelukkig zorgde de rest van de klas voor de 3 huilers en werd het weer rustig, maar fatsoenlijk lesgeven was mislukt.

Verder werd er me van de week gevraagd of ik even op de kleintjes (4, 5 jaar) wilde passen. De directrice zou maar 2 minuten weg zijn en de kleintjes waren zo lekker buiten aan het spelen. 2 minuten werd alleen anderhalf uur, dus dat was een hele uitdaging. Ik ken de kindjes nu wel een beetje en namen onthouden gaat ook redelijk, omdat de meesten een Engels klinkende naam hebben, maar een gesprek voeren met die kindjes kan ik niet. Zij begrijpen dit alleen niet en praten honderduit tegen mij. Bovendien heb ik geprobeerd een aantal vechtpartijtjes te sussen of huilers te troosten, maar op zulke momenten is helpen moeilijk. Er zit ook echt een dramaqueen in die groep. Ze doet alles wat niet mag, dan zeg je er iets van en het gevolg is dat ze keihard begint te janken en te krijsen. Omdat het schoolplein een openbare weg is, is weglopen ook gemakkelijk. Dit doet onze dramaqueen dan ook regelmatig en dan kan je weer langs alle buren om te vragen of ze toevallig daar naar binnen is gelopen. Ik was dus heel erg opgelucht dat de directrice na 1.5 uur eindelijk terugkwam.

Verder heb ik met klas 8 besproken wat hun plannen waren voor na de basisschool. Hier is het schooljaar eind oktober afgelopen. Iedereen zei dat ze naar de middelbare school gingen, maar niet allemaal naar dezelfde. 2 slimme jongens gaan naar een internaat. Op dit internaat moet je elke doordeweekse dag om 4 uur 's ochtends opstaan, want de lessen beginnen om 6 uur. De laatste lessen eindigen om 5 uur 's middags. Dit zijn dus echte hele lange dagen. Ook in het weekend moeten ze op het internaat blijven. Op zaterdag is er huiswerk klas en op zondag moet je natuurlijk naar de kerk. Alleen in de vakanties is er tijd om naar huis te gaan. Dit vind ik best zwaar voor kinderen van 14 jaar. 

'S avonds als ik thuis ben voer ik niet zoveel meer uit; vaak kijk ik een filmpje of zoek ik uit wat ik in het weekend kan doen. Ik ga eigenlijk nooit weg, want ik vind het niet fijn om alleen op straat te lopen in het donker. Mijn host family vind ik echt hele leuke mensen, maar het gezin zit wel anders in elkaar dan dat ik gewend ben. De vader werkt veel, dus die zie ik bijna nooit. Ook geld er hier nog best wel een hiërarchie, bijvoorbeeld, de moeder kan makkelijk heel de avond op de bank zitten en deelt dan bevelen uit aan haar kinderen wat iedereen moet doen. Dit zijn geen hele moeilijke taken; vaak moet één van de kinderen koken en allerlei dingen aangeven. Samen eten doen ze hier niet. Eentje kookt, die roept als het eten klaar is en dan schep je maar op als je honger hebt. Dit vind ik wel jammer, want het is beetje ieder zn eigen dingetje. Ze koken hier overigens lekker, maar veel rijst en bonen. Dit krijg ik ook vaak op school, dus hier begin ik lichtelijk genoeg van te krijgen. Dus de diversiteit die we in Nederland kennen kwa eten mis ik zeker.