Weekend 2: Ngong hills

Yes het is weer weekend, weer tijd voor de typische toeristische attracties. Alhoewel ik niet zeker weet of deze erbij hoort.

Duncan, Elsa haar vader, gaat één keer in de twee maanden met een groep collega's een berg beklimmen. Dit vanwege meer bewegen, teambuilding, dat soort dingen. Deze keer kon hij niet mee, dus hij had mij dinsdag gevraagd of ik in zijn plaats wilde. Hier zei ik natuurlijk volmondig ja op, want hoe vaak krijg je de kans om bergen in Kenia te beklimmen. Maar waar had ik in hemelsnaam ja op gezegd.

Vrijdagavond kreeg ik de details te horen voor zaterdag. De bergen waren eigenlijk 7 heuvels, genaamd Ngong hills, de lengte was ongeveer 21 km. Ik ging vol goede moed mijn tas pakken want ik moest 's ochtends om 6 uur vertrekken. 

Zaterdagochtend bracht Elsa haar moeder mij naar de plek waar ik werd opgehaald door de collega's. Het bedrijf waar Ducan werkt is volgens mij een Duitse organisatie, ze communiceren in ieder geval in het Engels, dus dat was gemakkelijk. Samen met 3 enthousiaste mannen vertrok ik naar de start van de beklimming. Autorit duurde ongeveer 1.5 uur. Daar aankomen ontmoete ik de rest van de groep. De groep bestond ongeveer uit 15 mannen en 2 vrouwen. Bij de  start waaide het heel hard, dus de Kenianen hadden het heel koud. Ik checkte even mijn telefoon, het was op dat moment al 15 graden, maar er zat een stevig windje. Ik had een beetje het gevoel of ik op het strand stond, de Kenianen dachten eerder aan de Noordpool denk ik. Eéntje had het zelfs zo koud dat hij echt niet kon praten, want zijn tanden bevroren. Het uitzicht op dat moment was al prachtig, maar het was nog mistig.

Nadat iedereen aanwezig was en zich had aangekleed, vertrokken we. Al snel brak de groep op in stukken, vanwege verschillend tempo. En men, wat lag het tempo hoog. Die Kenianen gingen er echt voor. Ze hadden ook geen rust nodig tussendoor. Er waren er een aantal die zonder rust naar de finish liepen, 7 heuvels en 10.5 km verder. Ik liep bij de laatsten mee, want ik had tijdens de beklimmingen af en toe even een adempauze nodig. Na berg 3 voelde ik mn kuiten al branden, dit was ik zo niet gewend. 

Halverwege de tocht moesten we door een bossige gedeelte. Hier konden blijkbaar buffels lopen, dus er liep een bewaakster met geweer mee voor de veiligheid. Haar tempo lag alleen ook niet normaal hoog, dat we haar al snel kwijt waren, dus we moesten zelf maar tegen de buffels vechten. Echter heb ik er geen een gezien. 

Ik had mezelf vrij goed voorbereid vond ik zelf, met flesjes water en sap, wat fruit en een lunchpakketje; er liep dus ook iemand mee die net een paar blikken bier mee had. Ik dacht echt "hoe dan", hoe kan je zo'n tocht alleen op bier overleven.

De heenreis vond ik redelijk pittig, maar de terugweg vond ik echt zwaar. Mn kuiten waren echt aan het branden en mn benen waren eerder spaghetti sliertjes geworden. De Kenianen daarin tegen hadden nergens last. Ook was er onderweg niks te verkrijgen. Ik was heel blij dat we op een gegeven moment een kindje tegenkwamen die cola verkocht. Weer een beetje energie. Moesten deze heuvels in Nederland hebben gelegen, dan was het waarschijnlijk een stuk commerciëler; cafeetje aan het begin, eentje halverwege en een restaurantje aan het einde. Hier zag je helemaal niemand. Enkel een paar groepen wandelaars en het Masai volk dat op hun kunde schapen, geiten of ezels aan het passen waren. Een van Duncan zn collegas vertelde me dat de Masai een nomadisch volk was en zoveel mogelijk zelfvoorziend waren. Ze sturen hun kinderen niet naar school, want ze zijn van menig dat ze dit zelf kunnen en de kinderen brengen meer op als ze meewerken. Ook vertelde hij mij dat je nooit aan Masai moest vragen hoe groot zijn kudde was, want de kudde is de rijkdom van het volk. Je vraagt immers ook niet hoeveel er op iemand zn spaarrekening staat. Ik had een paar foto's gemaakt van de kuddes en de Masai vond dat deze Mzungu daar voor kon betalen. Gelukkig spraken de mannen dezelfde taal en verbogen het zo dat ik foto's aan het maken was van het uitzicht. Beiden was een mooi plaatje om te zien.

Aankomen bij het einde was ik echt kapot, maar ik vond het zeker het uitzicht waard. Na afloop zijn we naar naastgelegen dorpje gereden en daar in een restaurantje gegeten. Het eten bestond uit gerookte kip en geit met een soort koek van bloem en melk. Bestek was er niet, gewoon lekker met de handen. Ik had nog nooit geit gegeten, maar je moet alles eens proberen in je leven. Ik vond het alleen een beetje taai; mn voorkeur ging toch uit naar de kip. 

Daarna zijn we teruggereden en ik heb die nacht heerlijk geslapen.

Zondag heb ik vrij weinig uitgevoerd want ik had spierpijn haha (maandag ook nog btw). Ook voor de rest van de familie is zondag een hele luie dag. Het zijn fantastische mensen en ik vind ze normaal al een beetje media verslaafd en liever lui dan moe, maar op zondag wordt dit nog eens extra benadrukt. "Time for a nap" hoor je dan ook geregeld. Enkel de katwas actief geweest, want hij had een soort hagedisje gevangen. Vond ik wel bijzonder, is weer eens wat anders dan een muis.